Op ‘schoolreisje’ naar Meino

Lunchpakketje mee. Thermoskannetje koffie. Electrische auto helemaal vol.
Want Teunis Jacob en ik gaan naar Groningen! Naar Meino Smit…

Weet je nog? Helemaal in het begin kreeg ik een boek in m’n handen gedrukt van Maria van Gaalen.
Het was het boek van Meino Smit: Naar een duurzame landbouw in 2040.
En hoewel het stevige kost was – het is een proefschrift – heb ik het helemaal gelezen. En het heeft me niet helemaal losgelaten…

Ik wilde hem dus graag spreken en mijn gedachten over labland aan hem voorleggen. Dat was wel even volhouden. Want de beste man is inmiddels veelgevraagd om iets over z’n proefschrift te zeggen, tot aan bij de BBC toe.

Maar nu was het zo ver. Teunis Jacob wilde wel mee. Hij kende Meino Smit – natuurlijk ;-))) – vanuit een eerder overlegorgaan.
De reis erheen was al leuk. Vele onderwerpen zijn aan bod gekomen en we hebben ook hard gelachen!

Het gesprek met Meino Smit begon rustig en wat aftastend, maar dat werd snel losser en inhoudelijker. Zelfs tot aan de de verkenning van een ‘proefboerderij gestoeld op zijn principes’. Ik stelde dat gedachte-experiment voor: wat als ik mijn plannen voor labland in de ijskast zou zetten en een demo-farm zou beginnen met Teunis Jacob? Geheel volgens zijn principes, waarbij het zwaarste en lastigste principe zou zijn: geen fossiele brandstoffen? Dus geen diesel, dus geen of zeer beperkte mechanisatie? De enige echte oplossing, volgens Meino.

Op de weg terug, na eerst nog bij Ab van Middelkoop – een boer die particulier landbeheer doet – langs geweest te zijn, hebben we er nog uitgebreid over gehad. Zou je dit naast labland kunnen doen? Kan dat überhaupt in een klein-formaat demo-vorm?

Inmiddels een paar weken later merk ik dat ik het pad van de ‘Meino Smit farm’ weer enigszins verlaten heb. Niet omdat het niet relevant zou zijn, maar omdat ik inzie dat het inderdaad de enige echte oplossing lijkt, die niemand zo rücksichtslos gaat doen. Ook ik niet, in een demo-versie ervan.
En dat is ergens een pijnlijke constatering…