Ronde 2: op vergunningsgesprek…

Ik loop opnieuw het altijd sfeervolle gemeentehuis in Hoornaar in. Voor ronde 2 voor een vergunning van labland.
Tijdens deze ronde zitten er 8 mensen aan tafel. Fysiek en online. Van de gemeente Molenlanden, van de provincie Zuid-Holland en van het waterschap Rivierenland.
Een heel gezelschap aan ambtenaren. Ik ben blij dat ze er zijn, maar voel me ook wat bezwaard door de hoeveelheid uren die we met elkaar hieraan besteden.
Later begrijp ik dat dit slechts het topje van de ijsberg gaat worden…

Een deel van het publiek kent m’n verhaal al, maar gelukkig heb ik voor hen wel wat interessante nieuwtjes. En een validatie van mijn plan: tijdens m’n korte tijd bij het VIC heb ik geleerd dat mijn aannames en hypotheses logisch en valide zijn.

Na afloop krijg ik eerst complimenten van hen die het nog niet gezien hebben dat het een goed, consistent en stevig verhaal is: “Je weet waar je het over hebt.”
Daarna kruipt de voorzichtigheid de ruimte binnen. Over procedures, verwachtingen, geitenpaadjes, lastigheden. Ik vraag, ietwat cynisch, of het de bedoeling is dat ik zelf een consultant inhuur om bij hen het geitenpaadje hiervoor te vinden. Dan gaat het vervolgens een beetje heen en weer tussen de ambtenaren zelf. Tussen voorzichtigheid en de wil om dit te gaan doen. Tussen zeggenschap bij de gemeente en bij de provincie.

En dan grijpt Bjorn, van het waterschap, in. Hij maakt een duidelijk punt: ‘Als wij dit willen, zullen we Tim hiermee moeten helpen en zullen we zelf dat geitenpaadje moeten vinden.’
Dat komt aan. En dan maakt hij het nog eens af met de tweede vraag: ‘En zouden we als overheid niet moeten willen meedoen hierin? Participeren?’
Ook die gedachte landt.

De ambtenaren van de gemeente geven aan, zichtbaar gemotiveerd, zich over deze vragen te buigen.

Ik snap heel goed dat dit nog niet betekent dat de vergunning er komt. Maar ik ben onder de indruk van het verloop van het gesprek en de bereidheid van de ambtenaren hier mee aan de slag te willen…